灼灼荷花瑞,亭亭出水中。
一茎孤引绿,双影共分红。
色夺歌人脸,香乱舞衣风。
名莲自可念,况复两心同。
春苑杂花芳,诗老剩夸梅格。
谁道武陵深处,便不如姑射。
莫分红浅与红深,点点是春色。
生怕一番风雨,半飘零江国。
知之修练但辛勤,苦志由来离六尘。
金鼎乍分红燄火,月魂高锁碧潭津。
深思五岭凡间路,好作三天物外人。
万里州通宽世俗,清虚境象善求真。
蒙蒙烟雨暗江干,新岁还胜故岁寒。
酒压浊清鸣社瓮,菜分红绿簇春盘。
良辰节物元如昨,病客情怀自鲜欢。
却羡村邻机上女,隔篱相唤祭蚕官。
秋风清紧雁初飞,半醉摇鞭出帝畿。
名郡又分红旆去,故乡重见锦衣归。
剖符虽暂宣皇泽,视草终须直紫微。
从此南轩多倚望,好诗芳信莫教稀。