少日怀山老住山。
一官休务得身闲。
几年食息白云闲。
似我乐来真是少,见人忙处不相关。
养真高静出尘寰。
天台山最高,动蹑赤城霞。
何以静双目,扫山除妄花。
何以洁其性,滤泉去泥沙。
灵境物皆直,万松无一斜。
月中见心近,云外将俗赊。
山兽护方丈,山猿捧袈裟。
遗身独得身,笑我牵名华。
一从鼙鼓沸烟尘,十士相逢八九贫。
梦境谁能为达者,醉乡犹幸属閒人。
剩留佳句传来世,谨护风寒养病身。
归去吾家有何物,岂无江水濯缁巾。
两驰章奏叩天关,只愿归来老故山。
愧我尚留牵吏役,羡君先去得身闲。
冥鸿已逐高风举,倦鸟终随落照还。
尚似杖藜寻旧约,雁峰深处共跻攀。
茅屋三间书掩扉,遮藏足得讼前非。
雨馀燕踏竹梢下,风动蝶随花片飞。
闲自钩帘通野色,时因酌酒见玄机。
思乡化作身千亿,底事柳侯深念归。
十载荣华贪国宠,一生忧患损天真。
颍人莫怪归来晚,新向君前乞得身。
赤日中涂绿树阴,肯将碧繖借行人。
片云忽在树头上,失却勋劳庛得身。
朝看箔上蚕,暮收茧上丝。
丝成给日食,不得身上衣。
早知阿家蚕事苦,不若当初学歌舞。