我梦唐宫春昼迟。
正舞到、曳裾时。
翠云队仗绛霞衣。
慢腾腾、手双垂。
忽然急鼓催将起,似彩凤、乱惊飞。
梦回不见万琼妃。
见荷花、被风吹。
急鼓疏钟声报晓。
楼上今朝,卷起重帘早。
环佩珊珊香袅袅。
尘埃不到如蓬岛。
何用珠玑相映照。
韵胜形清,自有天然好。
莫向尊前辞醉倒。
松枝鹤骨偏宜老。
稽古堂前,恰见四番端午又来江上,听鸣鼍急鼓。
棹歌才发,漠漠一川烟雨。
轻舟摇扬,心掀舞。
倦客今年续命,欠□彩缕。
归期渐近,划地萦心绪。
何日斑衣,更看迎门儿女。
百怀且付,尊前蒲黍。
曲房小院匆匆过。
急鼓疏钟催又去。
来如春梦几多时,去似朝云无觅处。
金瓶落井翻相误。
可惜馨香随手故。
锦囊空有断肠书,彩笔不传长恨句。
我自归帆急鼓催,君先一骑抗尘回。
谁知北海樽罍底,亲见东轩长老来。
执手试听枫叶下,打门终待藕花开。
孤灯一曲无公事,万卷吾伊亦壮哉。
孤城急鼓转严更,步屧中庭午夜晴。
人世昏昏同梦寐,使星耿耿伴清明。
云开霄汉光华远,望极关河眼界平。
想见登临无限意,此身那得计浮荣。
丹凤哀鸣领九雏,雀飞饱食下平芜。
寒窗拥褐兹晨卧,急鼓穿鞋旧日趋。
客至渠能劳剥啄,赋成我岂寓乌无。
说天更拟愚溪去,荣辱端知可罢呼。
诗老掀髯吟掉头,红妆间坐眼波秋。
快倾良夕如渑酒,宛是当时锁燕楼。
想有疎帘窥白下,可无急鼓衮伊州。
凭君更晚刘师命,宽破三年烂漫游。
急鼓冬冬下泗州,却瞻金塔在中流。
帆开朝日初生处,船转春山欲尽头。
急鼓初锺声报晓。
楼上今朝,卷起珠帘早。
环佩珊珊香袅袅。
尘埃不到如蓬岛。
何用珠玑相映照。
韵胜形清,自有天然好。
莫向尊前辞醉倒。
松枝鹤骨偏宜老。
急鼓初钟催报晓。
楼上今朝,卷起重帘早。
环佩珊珊香袅袅。
尘埃不到蓬莱岛。
何用珠玑相映照。
韵美形清,自有天然好。
莫向尊前辞醉倒。
急鼓繁钲动地呼,碧琉璃上两龙趋。
一声翻倒冯夷国,千载凄凉楚大夫。
银碗锦标夸胜捷,尽桡绣臂照江湖。
三年端午真虚过,奇观初逢慰道涂。
瘦不胜衣强着冠,肩舆一罄子犹欢。
日光碎布金三顷,秋色高攒玉万竿。
幸备酒筹催急鼓,忍看菹笋簇深盘。
九天雨露虽如许,长屐无由数就看。
不知何处碧云乡,冉冉平生可断肠。
怪底乾坤惟梦短,老来岁月更心长。
城头急鼓千家怨,江上残梅一水香。
自作醉侯开醉国,笑人奔走为谁忙。
烟际击孤舟,芦花两岸秋。
江空双雁落,天迥一星流。
急鼓西津渡,残云北固楼。
商人茅店下,沽酒话扬州。