高斋洒寒水,是夕山僧至。
玄牝无关锁,琼书舍文字。
灯明香满室,月午霜凝地。
语到不言时,世间人尽睡。
拟诗偏不类,又送上人归。
寄世同高鹤,寻仙称坏衣。
雨行江草短,露坐海帆稀。
正被空门缚,临岐乞解围。
落日映危樯,归僧向岳阳。
注瓶寒浪静,读律夜船香。
苦雾沈山影,阴霾发海光。
群生一何负,多病礼医王。
丞相过邦牧,清弦送羽觞。
高情同客醉,子夜为人长。
斜汉初过斗,寒云正护霜。
新安江自绿,明主待惟良。
春攽诸郡国,汉守喜惟良。
旦宿重中尾,时花竞向阳。
古今新旧历,老少后先觞。
万事比如此,无如且醉狂。
虚舟不记坎和流,槁木何心春共秋。
幸自一生甘辟谷,更须万户苦封留。
颇懲吾族骓千里,且学乡人橘满洲。
平生惟良资共理,病夫何以副旁求。
满腹诗书却灌园,固应浩养百忧宽。
竹林松径长萧爽,柳色花光自际蟠。
贡焙延曾春泛春,乡醪醉客夜倾丹。
当年悔不分银菟,空把新诗反复观。