红叶黄花秋意晚,千里念行客。
飞云过尽,归鸿无信,何处寄书得。
泪弹不尽临窗滴。
就砚旋研墨。
渐写到别来,此情深处,红笺为无色。
扬之水,不流束楚。
终鲜兄弟,维予与女。
无信人之言,人实诳女。
扬之水,不流束薪。
终鲜兄弟,维予二人。
无信人之言,人实不信。
蝃蝀在东,莫之敢指。
女子有行,远父母兄弟。
朝隮于西,崇朝其雨。
女子有行,远兄弟父母。
乃如之人也,怀婚姻也。
大无信也,不知命也!
忽作无期别,沈冥恨有馀。
长安虽不远,无信可传书。
露压蔷薇金井栏。
辘轳声断碧丝乾。
辽阳无信带围宽。
花落池塘春梦静,月生帘幕夜香寒。
闲愁无力凭阑干。
芳气霏微,薄衣料峭。
何人正倚桃花笑。
流红不出武陵溪,这回空与春风到。
尊俎全稀,风情终较。
安仁老也谁知道。
碧云无信失秦楼,旧时明月犹相照。
仙翁别后无信,应共烟霞卜邻。
莫把壶中秘诀,轻传尘里游人。
浮生日月自急,上境莺花正春。
安得一招琴酒,与君共泛天津。
出京无计住京难,深入东风转索然。
满眼有花寒食下,一家无信楚江边。
此时晴景愁于雨,是处莺声苦却蝉。
公道算来终达去,更从今日望明年。
江上晚沈沈,烟波一望深。
向来殊未至,何处拟相寻。
柳结重重眼,萍翻寸寸心。
暮山期共眺,寒渚待同临。
北去鱼无信,南飞雁绝音。
思君不可见,使我独愁吟。
蝃蝀[1]在东,莫之敢指。
女子有行,远父母兄弟。
朝隮[2]于西,崇朝其雨。
女子有行,远父母兄弟。
乃如之人也,怀婚姻也。
大无信也,不知命也!
发言先要心无愧,遣事应须理处长。
莫学里干无信者,从朝至暮错商量。
画也错,赞也错。
不识蚬子笊篱,唤作普化木铎。
而今要且头不是头,脚不是脚。
恐人无信,立此为约。
祗怜地僻少过从,更许年衰养惰慵。
行健有时寻近局。
起迟尝日到高舂。
鹿皮冠野频频戴,鹅顶蔬粗款款供。
儿妇团栾俱在眼,独怜无信过吴松。
薄俗纷纷不再淳,吁嗟公子独振振。
从知为善身心乐,不惮分财手足亲。
韦布几人勤礼遇,杯盘一笑见天真。
苍苍谁谓浑无信,千里名驹已绝尘。
路远都无信,灯花亦未知。
晴看寒食近,归及牡丹时。
亲却俱差健,儿犹不解痴。
在家贫亦好,雪梦几相思。
年半为郎妇,郎去戍采石。
又云戍濠梁,不得真消息。
半年无信归,独自宋罗帏。
西风吹妾寒,倩谁寄郎衣。
姑老子在腹,忆郎损心目。
愿郎征战早有功,生子有荫姑有封。
幽人睡起已三更,始信今宵不浪晴。
天宇元来如许净,月华别是一般明。
风前雁断应无信,露下蛩吟岂不平。
无赖姮娥肯留照,疾驱蟾魄度前荣。
真香入玉初无信,香欲寻人玉始开。
不是满枝生绿叶,端须认作岭头梅。
冻云积雪黯洮泯,晏岁轺车晤过秦。
夹道清渠翻白浪,绕山铁马走黄尘。
归鸿袅袅宁无信,塞柳依依欲弄春。
今夕帐中拚一醉,同年贤帅是乡人。
兔丝附青松,松高丝亦长。
何意秋风来,委蔓随飞霜。
海行无信风,春行无信时。
瑶轸曾误人,勿复欺新知。
事君以红颜,欺我以白头。
有夫莫令客,客心不可柔。
苍头背锦囊,别我渡淮乡。
一去又无信,相思几断肠。
柳桥初过雨,瓜步正斜阳。
知已同行乐,应忘归路长。
忽作无期别,沈冥恨有余。
长安虽不远,无信可传书。