蓬莱老树苍云,禾黍高低,孤兔纷纭。
半折残碑。
空馀故址,总是黄尘。
东晋亡也再难寻个右军,西施去也绝不见甚佳人。
海气长昏,啼鳺声干,天地无春。
玉室金堂不动尘。
林梢绿遍已无春。
清和佳思一番新。
道骨仙风云外侣,烟鬟雾鬓月边人。
何妨沈醉到黄昏。
天边物色更无春,只有羊群与马群。
谁家营里吹羌笛,哀怨教人不忍闻。
岁去年来拜圣朝,更无山阙对溪桥。
九门杨柳浑无半,犹自千条与万条。
杜宇啼时多是雨,酴醾开后便无春。
惜花底学千金子,对酒还思两玉人。
良草中闲长叶,幽禽花里巧藏身。
青山百里通来往,衰病保曾厌客频。
丑妇易为洁,愚儿多守纯。
天将恶文采,万物恐无春。
才出尘来尚未知,渐攀藤竹渐临危。
伏流似是龙藏处,古树应无春到时。
谁把石崖齐划削,直教云气当帘帷。
良工画得犹宜秘,莫与凡夫肉眼窥。
闻道边头数万兵,倒戈归我我遗民。
处降失策国非国,清野无粮人食人。
关外数州城不猎,山阳孤戍草无春。
书生忧愤空头白,自有经纶社稷臣。
蚝焰云头玉雪身,缓行微咏岸乌巾。
始从谷里看修行,却向水滨逢丽人。
客子去时方得月,岭猿啼后便无春。
凤凰欲下箫声紧,狼籍瀛洲万斛尘。
海棠初破萼,红艳欲无春。
小插依霜鬓。
花应恕老人。
孤城千室闭重闉,苍莽平川绝四邻。
汉使尘来空极目。
沙场雪重欲无春。
羞归应有李都尉,念旧可怜徐舍人。
会逐单于渭桥下,欢呼齐拜属车尘。
孤城千室闭重闉,苍莽平川绝四邻。
汉使尘来空极目,沙场雪重欲无春。
羞归应有李都尉,念旧可怜徐舍人。
会逐单于渭桥下,欢呼齐拜属车尘。
春光九十更三旬,暗准三旬赚-人。
未到晓锺君莫喜,暮锺声里已无春。
麝香眠後露檀匀,绣在罗衣色未真。
斜倚细丛如有恨,冷摇数朵欲无春。