大蓬有奇气,人物见李侯。
迥然谢凡质,霜鹘摩清秋。
诏书相续来,去去蹑瀛洲。
汲直在汉庭,可寝淮南谋。
气貌古心盎,渊源早学成。
三朝尊汲直,四海颂夷清。
忧国生如死,诚身实过名。
巍巍叔季世,人重泰山轻。
湖畔三顷秫,酿成聊独斟。
积薪伤汲直,求旧感迟任。
梦里牛山峻,吟边雁泊深。
两乡明月夜,应照旧登临。
闻道公庭白昼閒,更无夜犬吠江关。
一时戾气俱销尽,千载淳风顿使还。
但恐赐环来北阙,不容拄笏看西山。
只今汲直如公少,正赖忠言一犯颜。
汉朝人物尽英奇,武帝招延盛一时。
拒谏不能容汲直,托孤何至用胡儿。
乃祖曾为文送穷,儿孙气味略相同。
立朝有疏慕汲直,去国无书干子公。
竹椅蒲团深著意,雪窗萤案坐收功。
自怜无补朝廷事,又向蛮烟瘴雨中。
一代功名醉,斯人尚独醒。
风霜寒惨淡,松柏後凋零。
岁晚虚前席,天涯作使星。
百城同缓带,列校听横经。
汲直非刀笔,山翁识宁馨。
愁思理前语。
祠下柳阴庭。
拂世谟谋盛,端朝载采熙。
上前推汲直,天下咏曹随。
密启多焚草,加餐餍嗜葵。
不图霜露疾,奄忽丧元龟。