未问移栽日,先愁落地时。
疏中从间叶,密处莫烧枝。
郢客教谁探,胡蜂是自知。
周回两三步,常有醉乡期。
此花南地知难种,惭愧僧闲用意栽。
海燕解怜频睥睨,胡蜂未识更徘徊。
虚生芍徒劳妒,羞-玫瑰不敢开。
惟有数苞红萼在,含芳只待舍人来。
狂心醉眼共裴回,一半先开笑未开。
此日不能偷折去,胡蜂直恐趁人来。
睡起胡蜂已退衙,袖中犹带郁金牙。
懒拈青扇遮微雨,斗摘庭前紫笑花。
燕子冲帘过,胡蜂采蜜归。
折花香露湿,不惜绣罗衣。
胡蜂采花花气薄,黄鸟啄花花蕊落。
林风吹花花片乱,池水浸花花色恶。
少年惜花会花意,晴张青帏雨油幕。
劝君直须为花饮,明日春归空晚萼。
但将饭向无心椀,自有人扶折脚铛。
不用重寻旧巢穴,胡蜂窠挂万年藤。
谁道先师无此语,焦尾大虫元是虎。
胡蜂不恋旧时窠,猛将岂在家中死。
急著眼,却回雇。
若会截流那下去,匝地清风随步举。