当时无德御乾坤,广筑徒劳万古存。
谩役生民防极塞,不知血刃起中原。
珠玑旋见陪陵寝,社稷何曾保子孙。
降虏至今犹自说,冤声夜夜傍城根。
前年渝州-刺史,今年开州-刺史。
群盗相随剧虎狼,食人更肯留妻子。
二十一家同入蜀,惟残一人出骆谷。
自说二女啮臂时,回头却向秦云哭。
殿前兵马虽骁雄,纵暴略与羌浑同。
闻道-人汉水上,妇女多在官军中。
石屏老,家住海东云。
本是寻常田舍子,如何呼唤作诗人。
无益费精神。
千首富,不救一生贫。
贾岛形模元自瘦,杜陵言语不妨村。
谁解学西昆。
百濯香残恨未消。
万绪千丝,莲藕芭蕉。
临岐犹自说前时,轻翦乌云解翠翘。
雨意重来风已飘。
南陌行人折柳条。
此间无计可留连,枕上今宵。
马上明朝。
歌舞梁州女,归时白发生。
全家没蕃地,无处问乡程。
宫锦不传样,御香空记名。
一身难自说,愁逐路人行。
专城书素至留台,忽报张纲揽辔回。
共看昨日蝇飞处,并是今朝鹊喜来。
鹤发州民拥使车,人人自说受恩初。
如今天下无冤气,乞为邦君雪谤书。
众人哺啜喜君醒,渭水由来不杂泾。
遮莫雪霜撩乱下,松枝竹叶自青青。
笔耕长馁拙生涯,何用撑肠着五车。
甚欲疗饥难煮字,可怜不饱费炊砂。
老惭乞米修午牍,贫欲休粮种枣瓜。
梦里不知时世换,买珠犹自说京华。
沙井泉初试,石庵苔已荒。
不知更宋代,犹自说钱王。
古冢木根怪,春山云气香。
诗成无纸笔,驻马语残阳。
檐溜春犹冻,门扉晚未开。
退闲惊客至,衰懒怕书来。
日日教浇竹,朝朝遣探梅。
园丁应窃笑,犹自说心灰。
路断江淮已足忧,繁华犹自说苏州。
万人金甲城头骑,十丈朱旗郡里楼。
麋鹿昔游何处草,雁鸿不似去年秋。
忍将一掬东归泪,付与娄江入海流。
古渡临祠庙,长淮接市门。
旌旗摇白日,风雨锁黄昏。
贫贱求知己,荣华少故恩。
湖边逢牧竖,犹自说王孙。
绿鬓毛姑翠羽衣,口中犹自说秦时。
琼丝小筥无人见,藏有麟洲五色芝。
江关词赋旧凌云,何事深山早筑坟。
天上岂真无李贺,人今犹自说刘蕡。
西风归鹤空留恨,落日啼猿不可闻。
三十年前交谊在,独来披草荐溪蘋。